Visiting Ladakh - 5

Pangong Tso

लडाख टुर ठरल्या पासुन ज्या दिवसाची आतुरतेने वाट पहात होतो तो दिवस उजाडला. पँगाँगला जायला तर सगळेच उत्सुक होते पण प्रत्येकाच्या मनात काही संमिश्र भावना होत्या. ज्यांच्या सोबतीने गेल्या आठवडे भराचा खडतर प्रवास केला होता, त्यातील पाच जण उद्या परतणार या जाणिवेने मन उदास झाले होते. प्रकृतीच्या कारणास्तव प्रतिक, अमित, जिवेश, प्रज्ञा उद्या लेह वरुन माघारी फिरणार होते... तर माधवीच टिकिट आधीच बुक झालेल होत.

प्रचि १११


'कल के लिए आज को ना खोना, आज ये ना कल आएग'... मनातली मरगळ दुर सारुन सगळ्यांनी आजचा दिवस पुर्णपणे enjoy करायचे ठरवले. हॉटेल मधुन निघण्या पुर्वी जिवेशने एक वेगळाच फतवा काढला. पँगाँग लेकच्या निळ्याशार पार्श्वभुमीवर रंगीत कपड्यातील नमुने अगदी उठावदार दिसतात... म्हणुन सगळ्यांना चटेरीपटेरी टिशर्ट घालण्याची ताकिद देण्यात आली. मग काय... पडत्या फळाची आज्ञा मानून प्रत्येक जण रंगीत वस्त्र परिधान करुन हजर.

प्रचि ११२


गाडीचे सारथ्य करणार्‍या नामखर सोबतचाही आज शेवटचा प्रवास.. शिरस्त्या प्रमाणे त्याने बिस्लरीसाठी गाडी थांबवली. तीन दिवसात त्यालाही आमची सवय झाली होती. नामखरने CD playerवर 'आपली आवड' लावली की, मागून आमची टकळी सुरू व्हायची. मग तो मजबुरीने मी दिलेलं SD Card टाकून हिंदी गाणी लावायचा.. पण ते ही फार थोडा वेळ.. नामखर हिंदी गाण्यांनी बोर झाला की परत आपली आवड सुरु.. बराच वेळा या Card आणि CDच्या दंद्वात नामखर बाजी मारत असे.

प्रचि ११३


साधारण २२० किमीच्या पँगॉंग प्रवासा साठी सकाळी लवकरच निघालो.. 'कारु'च्या चेक पोस्टवर Inner Line Permitची नोंद करुन पुढे निघालो. गेले तीन दिवस ज्या गाडीने छान सोबत केली होती त्या गाडीचा आज मुड बिघडलेला होता. इंजिन मधे काही तरी दोष उद्धभवला होता. नामखर आणि त्याचा जोडीदार हात तोंड काळे करुन दोष काढुन टाकत. पण परत दहा-पंधरा मिनिटात इंजिन दम तोडत असे. असे तीनचार वेळा झाल्यावर गाडी व्यवस्थीत सुरु झाली. या सगळ्या रहाटगाड्यात कडी म्हणजे नामखरला शॉर्टकटची हुक्की आली. मग काय इंजिनचा धुर आमच्या तोंडा वाटे निघू लागला.

प्रचि ११४


हाशहुश करत गाडीने चांगला गाठला खरा... पण चांगला अजिबातच चांगला नव्हता. म्हणजेच 'चांगला'चा रस्ता तसा वाईटच होता. त्या पुढचा रस्ता बरा होता... पुढे एका टांगेत Durbuk गाठलं तर दुसर्‍यात Tangse.. मधेच एका गावात मॉनेस्ट्री बांधण्याचे काम सुरु होते. नामखर तिथे सढळ हस्ते मदत केली.

प्रचि ११५ वाटेत सश्या सारख दिसलेला गुबगुबित प्राणी.


प्रचि ११६ वाळवंटातील हिरवळ


मजल दरमजल करत पॅंगाँगच्या शेवटच्या टप्प्यात पोहचलो. डोंगर माथ्या वरुन दिसणार ते निळशार पाणी पँगाँग आल्याची वर्दी देत होतं. त्या प्रथम दर्शनाने सगळे तहानभुक विसरुन गेले आणि गाडीत एकच चैतन्य पसरले.

प्रचि ११७


प्रचि ११८


लहान बाळ जस खेळण्याच्या ओढीने दुडदुडत त्या खेळण्या कडे पळत सुटतं... तसच गाडीतून उतरताच प्रत्येक जण पँगाँगच्या किनार्‍याकडे धाव घेऊ लागला. त्या तांबट, पिवळसर डोंगररांगेच्या पार्श्वभुमीवर पँगाँगचा निळाशार तलाव डोळ्यांचे पारणे फेडत होता.

प्रचि ११९


प्रचि १२०


प्रचि १२१


प्रचि १२२


प्रचि १२३


प्रचि १२४


प्रचि १२५


प्रचि १२६


प्रचि १२७


प्रचि १२८


प्रचि १२९


प्रचि १३०


गेल्या सहा तासांच्या प्रवासाचा क्षीण घालवणारा तो नयनरम्य नजारा पाहताना भान हरपून गेले होते. कितीही फोटो काढले तरी मन भरत नव्हते... शेवटी कॅमेरा बंद करुन तो नजारा डोळ्यांच्या Lens द्वारे मनातल्या Memory Card कायमचा साठवून घेतला.

Pangong Tsoचा पुर्वे कडील ७०% भाग चीन मधे आहे. दुरवर नजर जाते तो पावेतो फक्त भारताच क्षितीज दृष्टीस पडत... पुढे चीन मधे शिरलेला तलाव भारतातून दिसत नाही.

हा अभुतपुर्व अनुभव गाठीशी घेऊन आम्ही जण अंत:करणाने परतीचा प्रवास सुरु केला. येताना वाटेत आडव्या आलेल्या नाल्यांनी एव्हाना नदीचे रुप धारण केले होते. या हिमनगांच्या डोंगराळ प्रदेशात फिरताना बर्फ वितळल्यामुळे रस्ते बंद होण्याचे प्रमाण अधिक आहे. याचे भान ठेवून वेळीच परतीचा मार्ग स्विकारणे योग्य असते, अन्यथा रात्र पँगाँगच्या थंडीत काढण्याची तयारी ठेवावी.

प्रचि १३१


लेह टुर मधला पँगाँग हे एकमेव पर्यटन स्थळ असे आहे... जिथे पोहचण्यास पाच ते सहा तास लागतात. देशी बायकर्स सोबत बरेचसे परदेशी पर्यंटकही इथे मुक्काम ठोकतात... तर काही हौशी पर्यंटक फक्त सायकल वरुन हा खडतर प्रवास पार करतात. या त्यांच्या धैर्याला, जिद्दीला आणि मेहनतीला मनोमन सलाम ठोकून आम्ही रात्री उशिरा हॉटेलवर परतलो.

प्रचि १३२